Barokowy dwór w Mirocinie Górnym wzniesiono pod koniec XVII wieku z inicjatywy ówczesnego właściciela Georga Gottharda von Dyherrn. Powstał prawdopodobnie na zrębach starszej budowli. Świadczy o tym m.in. położenie na wyspie, kamienne mury piwnic i jedno sklepienie. W otoczeniu pałacu założono ogród. Na przełomie XVIII i XIX w. dwór uległ przebudowie, a część ogrodu zamieniono na park krajobrazowy. Dwór przez blisko 200 lat pozostawał główną siedzibą rodu von Dyherrn. W XIX w. w efekcie braku porozumienia między rodzina przy podziale wcale niemałego majątku stał się on własnością berlińskiego banku. Następnie rozparcelowany stanowił własność kapitana Carla von Schell, a później przeszedł w posiadanie Juliusa Wilke. W wyniku działań wojennych dwór uległ uszkodzeniu i nieużytkowany popadał w coraz większą ruinę.

Dwukondygnacyjny dwór założono na wyspie otoczonej fosą, przez którą przerzucono dwa arkadowe mostki. Główne wejście od południa prowadziło na podwórze, drugie od zachodu wychodził wprost do ogrodu. Dwór składał się z trzech skrzydeł otaczających wewnętrzny dziedziniec, który obiegały początkowo drewniane krużganki, w XIX wieku zamienione na murowane, wsparte na jońskich kolumnach. Od strony głównego wejścia skrzydła były połączone łącznikiem na wysokości pierwszej kondygnacji. Wnętrza przykryte były płaskimi stropami, oprócz jednego pomieszczenia ze sklepieniem. Bogate zdobienia elewacji pozwalają wysnuć przypuszczenie ze wykonywała je ta sama grupa budowlana która robiła na przełomie XVII i XVIII w. inne dwory w okolicy, m.in. pałac w Żaganiu, Lasocinie, Borowie czy Broniszowie.

Na podstawie:

View More »